YouBeHero: Ο κόσμος που ζούμε

Ζούμε σε έναν κόσμο που όλα τα εκλογικεύουμε και τα τοποθετούμε σε πλαίσια που προσεγγίζουν τη νοοτροπία μας. Κάτω από αυτό το πρίσμα, φτάνουμε σε όρια απείθαρχης απαισιοδοξίας που προσεγγίζει με περισσό θράσος την υποκρισία. Σαν να μην έφτανε αυτό, συναντά κανείς και κόσμο που ψάχνει με αγωνία την επιβεβαίωση των άλλων για να οδηγηθεί στη δική του αυτοεπιβεβαίωση. Συνένοχοι όλοι, λοιπόν, μοιράζουμε τις ευθύνες κατά τρόπο που μας καθησυχάζει και αφαιρεί ένα μεγάλο μέρος τύψεων. Άλλωστε η διαμοιρασμένη αποτυχία είναι λιγότερο οδυνηρή και η παθητική έλλειψη ενέργειας που μας κυβερνά, ισχυροποιείται.

Ζούμε σε έναν κόσμο συναισθηματικής εξαγοράς και βίωσης της ελευθερίας εν μέσω βαρβαρότητας. Έχοντας οικοδομήσει μια κοινωνία και μια πραγματικότητα στην οποία δεν εναποθέτουμε την πίστη μας, νιώθουμε την ανάγκη προσφοράς και εκδήλωσης ηρωισμού σε μια παράλογη προσπάθεια να αναδείξουμε τον εαυτό μας ως μέσο επιβολής σε όσους θεωρούμε ότι έχουν χάσει την κοινωνική συνοχή τους.

Ζούμε σε έναν κόσμο διαρκούς φόβου, αστάθειας και κενού ψυχισμού. Και πώς όχι όταν λείπει η χαρά, η ευγνωμοσύνη, η αγάπη και λέξεις όπως ευχαριστώ και εκτιμώ και σέβομαι; Βιώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την καθημερινότητα, εγκλωβιζόμαστε σε μια αέναη πάλη ανάμεσα στην αυτοπραγμάτωση και την επιθυμία για εύρεση ιδανικών εκτός του εαυτού μας.

Η φιλανθρωπία

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου θα θέλαμε η  φιλανθρωπία να ταυτίζεται με την ανιδιοτέλεια καθώς έτσι, θα εξανθρώπιζε – έστω και κατ’ ευφημισμό – πολλά από τα παραπάνω ατυχή κενά μας. Ακόμη κι έτσι, όμως, η φιλανθρωπία είναι από μόνη της μια δύσκολη έννοια που εσωκλείει και είσοδο σε σκοτεινά μονοπάτια ψυχής που μας φέρνουν αντιμέτωπους με συνθήκες αντίθετες με την ανθρώπινη φύση. Η ισορροπία ανάμεσα στις εντάσεις φαίνεται λεπτή και άπιαστη. Τι επιλέγει κανείς ανάμεσα στη χαρά της προσφοράς και την επαφή με όλα όσα οδηγούν εξ αρχής στην ανάγκη για προσφορά; Την ηρεμία ή την αναστάτωση;

 Ίσως δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια στη φιλανθρωπία αλλά όταν αυτή συμπορεύεται με την αγωνία, να εξυψώνεται. Όλο το θέμα περιστρέφεται γύρω από το τι μας παρακινεί προς μια δωρεά: η ανάγκη να προσφέρουμε γνωρίζοντας ότι θα αντικρίσουμε και συνθήκες που μας ξεβολεύουν, όπως θλίψη ή προς αναγνώριση του προσωπικού εγώ; Το να ταχθεί κανείς σε ένα σκοπό γνωρίζοντας ότι θα μεταβεί σε δύσκολα μονοπάτια ενός ατελείωτου κύκλου παθών, ίσως να μειώνει κάπως και κάθε εγωιστικό σκοπό και να εγείρει την ίδια την πράξη, έτσι ακριβώς όπως τη βιώνουν οι άνθρωποι που την έχουν ανάγκη. Κι αν στην αρχή, αναζητούσαμε ανώτερες αξίες, η συνέχεια και η διάρκεια να προσδίδουν αξία στην ανιδιοτέλεια.

Η ετυμολογία της ανιδιοτέλειας

Από την άλλη πλευρά, μια δωρεά μπορεί να ξεκινήσει ιδιοτελώς αναζητώντας τρόπους να νιώσουμε λίγο καλύτερα έναντι όσων εκτυλίσσονται αλλά, τουλάχιστον, δε πράττεται εις βάρος των άλλων. Και, ίσως, η πιο ανιδιοτελής πράξη να είναι αυτή που ξεκινά από μια διαπίστωση: υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν κάθε είδους έλλειψη και αυτό οδηγεί σε αποδυναμωμένα όνειρα και συναισθήματα που με τη σειρά του οδηγεί σε αποδυνάμωση της ανθρώπινης υπόστασης. Ανιδιοτέλεια μπορεί να σημαίνει ότι φτάνουμε σε κείνο το σημείο πληρότητας όπου πια επιθυμούμε να προσφέρουμε και σε όσους το έχουν ανάγκη, αυτή τη δυνατότητα: το δικαίωμα να είμαστε όλοι άνθρωποι χωρίς να νιώθουμε ότι αφαιρείται κάτι από το ψυχισμό που μας συγκροτεί. Το να ξεπεράσουμε πεποιθήσεις που οικοδομούν αλήθειες ισχυρότερες και από το ψέμα, είναι από μόνο του ανιδιοτελές καθώς ξεφεύγουμε από τη βαλτώδη αδράνεια που μας συγκρατεί από την παροχή βοήθειας σε όσους έχουν ανάγκη. Μας απομακρύνει από απαιτήσεις ανταπόδοσης αγάπης και αναγνώρισης. Μας χαρίζει αντικειμενικότητα τοποθετώντας τον εαυτό μας σε συνθήκες που απαιτούν αυταπάρνηση. Μας φέρνει κοντά στη συνειδητότητα του αλτρουισμού.

Ζούμε σε έναν κόσμο μακριά από τον ιδεατό κόσμο του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και του Σωκράτη. Παράλληλα, όμως, ζούμε και σε έναν κόσμο που δεν είχε ποτέ περισσότερο ανάγκη από φιλανθρωπία. Και, ίσως, όταν τασσόμαστε σε αυτόν τον σκοπό, παλεύοντας καθημερινώς και βιώνοντας φόβο, λύπη και κάθε είδους αρνητικό συναίσθημα, να σταματά η σκέψη του πότε θα ακούσουμε ένα ευχαριστώ και να ξεκινά η σκέψη του πότε θα ακούσουμε ότι ο άνθρωπος ή οι άνθρωποι που βοηθήσαμε, βρήκαν επιτέλους εκείνο το καλύτερο αύριο που σήμερα φαντάζει όνειρο.

<BACK

ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΗ & ΤΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΑΣ