Όπως σε όλα τα σπίτια, έτσι και στα Σπίτια του Χαμόγελου, τις γιορτινές μέρες μαζευόμαστε όλοι μαζί, τρώμε και διασκεδάζουμε. Έτσι έγινε και φέτος τα Χριστούγεννα! Αυτό όμως που με εντυπωσίασε και με συγκίνησε ιδιαιτέρως είναι ότι στο γιορτινό τραπέζι δεν κάθονταν μόνο οι παιδαγωγοί και τα παιδιά που μεγαλώνουν στο σπίτι μας, αλλά και καμιά δεκαριά ενήλικα παιδιά, που πλέον έχουν φύγει, αλλά το σπίτι μας το νιώθουν πάντα σπίτι τους, όπως άλλωστε είναι.
Φοιτητές, φαντάροι, παιδιά που προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους, να σταθούν γερά στα πόδια τους, μόνα τους και που πάντα έρχονται να μας δουν, να κάτσουν μαζί μας και να μας συμβουλευτούν.
Ανήμερα Χριστουγέννων δεν είχα βάρδια και είχα ένα παράπονο, που δεν είδα τα παλιά μας παιδιά. Και ξαφνικά την επόμενη μέρα, ενώ είχαν πάει για καφέ μεταξύ τους, ξαναπέρασαν όλοι μαζί από το σπίτι. Η χαρά μου ήταν μεγάλη! Καθόμουν και τους κοίταζα και θυμόμουν τα παλιά. Έβλεπα μπροστά μου ώριμα, μεγάλα και συνειδητοποιημένα παιδιά. Παιδιά που πριν λίγα χρόνια προσπαθούσαμε να τους κλείσουμε την τηλεόραση, να τα διαβάσουμε και να τα κοιμήσουμε!
Τα παιδιά αυτά, όσων χρονών και να γίνουνε, θα είναι πάντα τα παιδιά μας και αυτό θα είναι πάντα το σπίτι τους!
1.jpg){kind=logo}
.jpg)
.jpg){kind=logo}
_.jpg)
.jpg){kind=logo}
