9 Νοεμβρίου 1995 ? 9 Νοεμβρίου 2007

Μια σελίδα έγραψε μόνο. Μια σελίδα διαφορετική με λόγια που δε διαβάζουμε συνήθως σε σελίδες παιδικών ημερολογίων. Λίγα λόγια απλά, παιδικά αλλά πολύ ουσιαστικά και βαθιά ανθρώπινα έκφραση μοναδικής ευαισθησίας. Έκφραση της αγωνίας του για τα παιδιά που η ζωή σε τρυφερή ηλικία τους στέρησε το ΧΑΜΟΓΕΛΟ. Κατάθεση της επιθυμίας του να δημιουργηθεί ένας σύλλογος που θα αγκαλιάζει όλα τα παιδιά με προβλήματα και θα λέγεται «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Αγωνία για το συνάνθρωπο από ένα παιδί και μάλιστα στην πιο δύσκολη φάση της ζωής του.

 

Ο Ανδρέας μας, γιατί πλέον έγινε ο Ανδρέας όλων μας, ήταν ένα ξανθό αγοράκι, με γαλανά μάτια, συνεσταλμένο, με πολύ χιούμορ, με ευαισθησίες για το συνάνθρωπο και κυρίως για το παιδί, με αγάπη για το περιβάλλον και τον αθλητισμό. Ένα παιδί που δεν έχανε την ευκαιρία να παρατηρεί και να προβληματίζεται. Ένα παιδί που ποτέ δεν έχασε το θάρρος του και την αισιοδοξία του. Υποστήριζε πάντα με πάθος τις αρχές του και έπαιρνε πάντα το μέρος των αδυνάτων.

Αγαπητός και πολύτιμος φίλος. Ευχάριστος στην παρέα του. Έδινε κέφι και του άρεσε πολύ ο χορός. Μεγάλη ήταν η αγάπη του για τον αθλητισμό (μπάσκετ, ποδόσφαιρο, καράτε) και τον προσκοπισμό. Ένα δραστήριο, γεμάτο ζωντάνια παιδί με πολλά ενδιαφέροντα.

Ο Ανδρέας ήταν το παιδί που ήθελε να ξέρει τα πάντα για την υγεία του. «Ήθελε πάντα να ξέρει την αλήθεια. Και παρά το γεγονός ότι ήξερε την αλήθεια, ποτέ δεν δυσανασχέτησε, ποτέ δεν έφερε αντιρρήσεις». Αυτά ήταν τα λόγια του πατέρα του ένα μήνα αφού έφυγε από κοντά μας. Ο Ανδρέας ήταν το παιδί που μέχρι την τελευταία στιγμή έδινε δύναμη σε όλους.

Ο Ανδρέας έχει φύγει από κοντά μας εδώ και 12 χρόνια. Πέρασαν κιόλας 12 χρόνια! Νιώθω όμως σα να είναι χθες, όταν με καθήλωσε μπροστά στην τηλεόραση ένα αθώο παιδικό προσωπάκι, φανερά καταβεβλημένο με την αγωνία και την ελπίδα ζωγραφισμένη στα υπέροχα φωτεινά καταγάλανα ματάκια του. Αγωνία και ελπίδα για το αύριο των παιδιών που περιγράφει στο ημερολόγιό του. Για τα παιδιά που έχουν ξεχάσει ότι είναι παιδιά. Ήθελε να περάσει το δικό του μήνυμα. «Αυτά τα παιδιά είναι παιδιά όλων μας, μας έχουν ανάγκη, τους οφείλουμε όσα η ζωή, για διάφορους λόγους, τους στέρησε. Μπορούμε και πρέπει να τα κάνουμε να νιώσουν παιδιά, να τα κάνουμε να χαμογελάσουν. Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε». Με συγκίνησε, με προβλημάτισε, με έβαλε μπροστά στις ευθύνες μου.

Ένιωθα ότι μου έλεγε. «Πίστεψέ με. Τα παιδιά σε έχουν ανάγκη. Εσένα κι όλους όσους νοιάζονται γι' αυτά». ?γγιξε την ψυχή μου. Τον πίστεψα. Τον πίστεψαν κι άλλοι πολλοί, μικροί και μεγάλοι. Από τότε όλοι μαζί προσπαθήσαμε και προσπαθούμε καθημερινά, με όλες μας τις δυνάμεις να κάνουμε το όνειρό του πραγματικότητα.

Είναι μακριά μας αλλά τα λόγια του είναι συνέχεια στο μυαλό μας και κυρίως στην ψυχή μας και μας οδηγούν. Στις δυσκολίες το χαμόγελο που σχημάτισε στο πονεμένο προσωπάκι του τεντώνοντας τα χείλη του, αφού δεν μπορούσε πια να χαμογελάσει πραγματικά, μας δίνει δύναμη και αισιοδοξία να συνεχίσουμε. Εικόνα μοναδική, ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μας και στην καρδιά μας.

Έχουν περάσει 12 χρόνια. Το όραμα του Ανδρέα, η επιθυμία του, ο Σύλλογός του «ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ», κλείνει φέτος 12 χρόνια. Έχουμε ζήσει μοναδικές, συγκλονιστικές εμπειρίες όλα αυτά τα χρόνια. Και χαρές και λύπες. Ένας συνεχής αγώνας για να συνεχίσει να υπάρχει ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ και να προσφέρει χαμόγελο στα παιδιά. Έχει κατακτήσει όλο τον κόσμο, μικρούς και μεγάλους. Τα προβλήματα των παιδιών δυστυχώς είναι πάρα πολλά κι όλοι εμείς οφείλουμε με αίσθημα ευθύνης και σεβασμό στην παρακαταθήκη που μας άφησε ο μικρός μας ιδρυτής να συνεχίζουμε. Οι δυσκολίες όμως είναι πολλές και κάποιες φορές λυγίζουμε. Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Αισθανόμαστε ότι δε θα τα καταφέρουμε. Ότι μας έχουν εγκαταλείψει όλοι και παλεύουμε μόνοι μας για να σταθούμε στο πλευρό των παιδιών που μας έχουν ανάγκη. Κι όμως πάντα κάτι γίνεται. Λες και μια δύναμη, μια ώθηση, μια ηλιαχτίδα από τον ουρανό εμφανίζεται ξαφνικά και όλα αλλάζουν. Νιώθουμε και πάλι δυνατοί και συνεχίζουμε. Είμαστε όλοι μαζί και παλεύουμε για το καλύτερο. Ο Ανδρέας είναι κοντά μας. Μας βλέπει και μας καθοδηγεί. Όταν λυγίζουμε από το βάρος των δυσκολιών μας δίνει τη δύναμη και το κουράγιο που χρειαζόμαστε, για να συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα που δεν έχουμε το δικαίωμα να εγκαταλείψουμε. Μας αναπτερώνει το ηθικό και μας δίνει δύναμη για να συνεχίσουμε. Είναι δίπλα μας. Το αισθανόμαστε. Και συνεχίζουμε…

Στις 22 Δεκεμβρίου 1995 ο Ανδρέας, έφυγε από κοντά μας. Ένα μήνα μετά, στο περιοδικό της εφημερίδας «Απογευματινή» της Κυριακής, 21 Ιανουαρίου 1996, υπήρχε ένα αφιέρωμα του δημοσιογράφου Νίκου Σταυρουλάκη στον Ανδρέα και στην επιθυμία του με έναν πολύ εύστοχο τίτλο. «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα». Ναι μετράει τ' άστρα και μας καθοδηγεί. Ελπίζουμε βλέποντας τα χαμογελαστά προσωπάκια των παιδιών να είναι ευχαριστημένος και να χαμογελάει κι εκείνος. Εμείς όλοι τον ευχαριστούμε που μας έδωσε την ευκαιρία να σταθούμε κοντά στα παιδιά με προβλήματα και να νιώσουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι.